کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیهای به مناسبت روز جهانی کارگر ضمن اعتراض به سیاست های ناکارآمد در خصوص مدیریت بحران کرونا در کشور و در پی آن تبدیل شدن محل کار کارگران مانند کارگاه ها و کارخانه ها به مراکز شیوع ویروس کرونا، سرکوب نظاممند آزادی بیان کارگران و فعالان کارگری را محکوم کرد و خواهان به رسمیت شناختن حق آزادی بیان و اعتصاب برای همهی گروههای اجتماعی و همچنین آزادی بیدرنگ و بی قید و شرط تمام زندانیان سیاسی از جمله کارگران و فعالان کارگری زندانی شد. در بخشی از این بیانیه آمده است: “کارگران ایران که در هر شرایطی ناگزیر از حضور در محل کارند، از حق تشکیل سازمانهای مستقل محروماند و پاسخ اعتراضشان به این بیحقی و ستم، پروندهسازی و حبس است. شمار بازداشتها و احکام صادره برای کارگران و فعالان کارگری ظرف یکی دو سال گذشته گویای همین حقیقت تلخ است. در این میان، مسئلهی دیگری که مایهی نگرانی روزافزون است وضعیت کارگران و فعالان کارگری محبوس در زندانهاست که به رغم رخنهی کرونا به بندهای عمومی، از هیچ گونه حق مرخصی یا آزادی موقت برخوردار نشدهاند. کارگران و زحمت کشانی که معاش و آیندهی خود را ازدست رفته میبینند و هرگونه چشمانداز بهبود در وضعیت نیز از آنها گرفته شده است، به پخش برنامههای حکومتی که شب و روز از وخامت اوضاع اقتصادی دم میزنند، نیاز ندارند. نیاز آنها محو سایهی شوم و مرگبار فلاکت و فقر گستردهای است که گریبانشان را گرفته و زندگیشان را به مرز نابودی کشانده است”.
کانون نویسندگان ایران با انتشار بیانیهای ضمن محکوم کردن اجرای حکم زندان علیرضا نوری شاعر، نویسنده و از اعضای این کانون، خواستار آزادی بیقید و شرط او و تمام زندانیان سیاسی و عقیدتی شد. در بخشی از این بیانیه با اشاره به اینکه در سالهای اخیر سرکوب سیستماتیک و فشار حداکثری بر فعالان حوزهی اندیشه و بیان رشد و شدت کمسابقهای یافته، آمده است که از این جمله می توان به “تهدید و پرونده سازی بر پایهی اتهامات واهی و نهایتاً صدور احکام زندان طویلالمدت برای شاعران و نویسندگان، از جمله اعضای کانون نویسندگان، رضا خندان(مهابادی)، بکتاش آبتین، کیوان باژن، گیتی پورفاضل و حالا علیرضا نوری اشاره کرد”.
پیروان خِرَدگرایی 