معمولن وقتی که دین و مذهب را نقد می‌کنیم، عده‌ای از اسلامیون با خشم می‌گویند که: باید به دین و مذهب‌مان احترام بگذارید و نباید واقعیّت‌های دین و باورهای یک میلیارد نفر را نقد و افشاء کنید! نباید بر دین و مذهب‌مان تعرض و مقدسات‌مان را زیرِ سؤال ببرید.
حقیقت این‌ست که اسلامیون از نقد می‌ترسند. ترس و هراس دارند که قدسیّت دین‌شان از بین برود و مردم به دین‌شان شک کنند. ترس دارند که سؤالاتِ زیادی در اذهان مردم شکل بگیرد. چون آن‌ها می‌دانند که اگر دین و مذهب‌شان نقد شود، عدهٔ زیادی از مسلمانان دین‌شان را ترک خواهند کرد.
در جواب باید گفت که: ما به خود حق می‌دهیم که دین و مذهب و باورهای مردم را نقد و به چالش بکشیم. ما می‌خواهیم که در اذهان مردم شک ایجاد نمائیم. می‌خواهیم که سؤالات زیادی در اذهان مردم راجع به دین و مذهب شما بگیرد. می‌خواهیم که قدسیّت دین و مذهب از بین برود.
دین اسلام مقدس نیست. خرافه است. چرند است. عقیده‌ای ضد انسانی و به شدّت مضر به حال جوامع بشری بوده و هست. همهٔ ادیان چرند و مملو از خرافات‌اند. انسان‌های پیشرو و آزادی‌خواه جوامع غرب موفق شدند که دینِ مسیحیت را از قدرت به زیر بکشند و به روحانیون و شیادان دینی افسار بزنند. اما دینِ اسلام هنوز در قدرت‌ست و نکبت و مصیبت می‌آفریند. یکبار به خاورمیانه، جنوب آسیا و کشورهای افریقایی نگاه کنید که دینِ اسلام چه نکبت و فجایع و مصایب وحشتناکی آفریده و می‌آفریند.
به دینی که قطع دست و پا را مجاز می‌داند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که در آن سنگسار، قصاص، اعدام، ترور، شکنجه، نابود کردن آثار تاریخی، غارت‌کردنِ اموالِ غیرخودی‌ها، به بردگی‌گرفتن زنان و اطفال غیرمسلمان و کشتن کافران را مجاز می‌داند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که خدا، پیغمبر، خلفا، امامان و مجتهدین‌شان کافران را نجس توصیف می‌کنند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که حقوق زنان و مردان را نابرابر اعلام نموده، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که ازدواج با کودکان را مباح می‌داند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که اقدام به ذبح کردن اسماعیل توسط ابراهیم را ارزش و عشق توصیف می‌کند و در عید قربان میلیون‌ها گوسفند را بی‌رحمانه ذبح می‌کنند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که به دروغ از زنده شدن بعد از مرگ حرف می‌زند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که خوشبختی و رفاه انسان‌ها را به جهان بعد از مرگ و بهشت خیالی‌اش حواله می‌دهد و برای رسیدن به بهشت خیالی بشر را مجبور به بندگی و پرستش خدا می‌کند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که از خرافاتی چون حور و غلمان حرف می‌زند و پاداش مؤمنین را ۷۲ تا حور اعلام نموده، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که آزادی را ممنوع، شادی را گناه و معصیّت و گریه و ماتم را توصیه و ارزش می‌داند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که بجای استدلال و قانع ساختن انسان‌ها، آن‌ها را از فشار قبر، نکیر و منکر، پل صراط و آتش جهنم می‌ترساند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که خدایش ظالم، مکار، لعنت‌گو و دخالت‌گر در همهٔ زوایای زندگی انسان‌هاست، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که شراب را در دنیا ممنوع ولی در بهشتِ خیالی‌اش جویبارهایی از شراب را وعده می‌دهد، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که پیغمبر و جانشینان پیغمبرش پدوفیل، متجاوز به زنان و کودکان، غارت‌گر، تروریست، فاسد و فریبکار بوده و هستند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که از خرافاتی چون عرش، هفت آسمان و هفت زمین، خر دجال، جن، ملائک، شیطان، طوفان نوح، آدم و حوا، زنده شدن مردگان توسط عیسی، تولد عیسی از مریم باکره، قیامت، به مار تبدیل شدن عصای موسی و غیره حرف می‌زند، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
به دینی که جهان را به گند کشیده و انسان‌ها را دچار انواع مصایب و بدبختی نموده، نمی‌توان و نباید احترام گذاشت.
باید دینِ اسلام را قاطعانه نقد و افشاء ساخت. باید انسان‌ها را آگاه کرد. باید نیروی ضد دین را گرد آورد و دین را از قدرت به زیر کشید. باید دین را از دولت، از آموزش و پرورش و از سیستم قضایی جدا کرد. باید همهٔ قوانین و احکام دینی را لغو و ممنوع اعلام کرد. باید دین را شخصی اعلام کرد. باید مذهب و بی‌مذهبی را آزاد اعلام کرد.
هرکس حق دارد که دین و مذهب داشته باشد و یا بی‌دین و بی‌مذهب باشد. انسان‌ها حق دارند که دین و مذهب‌شان را ترک کنند و هیچ‌کس حق ندارد که کسی را به اتهام ترک دین و مذهب و به اتهام کفرگویی تهدید، ترور و اعدام کند. جامعهٔ آزاد جامعه‌ای‌ست که در آن مذهب و بی‌مذهبی و نقد دین و مذهب و ترک ادیان و مذاهب کاملا آزاد باشد.
پیروان خِرَدگرایی 